Бер иблиснең булган, ди,
Силби дигән улы да.
Уйлаган ул бары тик
Этлек эшләү турында.
Орчык буе булса да,
Чәче гүя пумала…
Хазбулатны үзенә
Караткан, ди, бу малай.
Анык белмим үзем дә:
Кайчандыр җир йөзендә
Яшәгән, ди, бер Хәсән,
Хәсән түгел, Хөрәсән.
Ышанмассыз сөйләсәм,
Безнең шушы Хөрәсән
Түшәм санап тик яткан,
Бал-майны бик яраткан.
Ашаган да йоклаган,
Урамга да чыкмаган.
Мич башыннан төшмәгән,
Ничек сырты пешмәгән?!
-Безнең оя оямыни! —
Дигәч чыпчык баласы.
Нишләгән бу бала? — диеп,
Хәйран калган анасы. —